Πήγα μόνη διακοπές σε νησί στην Καραϊβική, πρώτη φορά, σε κάμπινγκ, και δεν έπαθα τίποτα --εκτός από το κάψιμο, την κούραση και τον πανικό την 1η νύχτα στο απομονωμένο κάμπινγκ μέσα στο εθνικό πάρκο μέχρι να μάθω τι ζώα έχει--
σε όποιον μιλούσα εντυπωσιαζόταν όταν έλεγα πως ήρθα μόνη και μένω στο κάμπινγκ πάνω στο βουνό και παρόλο το "ρίσκο" να είμαι στο ταξί ή με ωτοστόπ μόνη στις ερημιές, ήταν όλοι τους κύριοι. Γιατί δε θα έφταιγε το ότι ταξίδευα μόνη, αλλά το ότι αυτοί θα ήταν βιαστές και δολοφόνοι.
Όταν μου έλεγαν ότι είμαι θαρραλέα τους έλεγα "μπα αυτό δεν είναι τίποτα, φαντάσου να πήγαινα σε νησί στην Ελλάδα με το αγόρι". Ποιος ξέρει σε ποιο χαντάκι θα με βρίσκανε.
Γιατί δε θέλω να είμαι θαρραλέα, θέλω να είμαι ελεύθερη.
Νέα Υόρκη, 19 Ιουλίου 2
021